ΤΟ ΚΤΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΟΥ
Το συγκεκριμένο βυρσοδεψείο βρίσκεται στην οδό Βιβιλάκη 41 και είναι στον πυρήνα του βιοτεχνικού συμπλέγματος. Είναι χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο με τους αριθμούς 14 και 17 στο ΦΕΚ 27 της 24/1/2014 το οποίο επισυνάπτεται. Στην ίδια λειτουργική ενότητα και στην μελέτη, εντάσσεται και το παρακείμενο ανατολικά ισόγειο κτήριο στην οδό Βιβιλάκη 43 το οποίο όμως δεν είναι χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο. Επιγραμματικά να πούμε ότι θεωρούμε ότι η κήρυξη θα έπρεπε να περιλαμβάνει την περιοχή στο σύνολο της ως βιομηχανικό σύμπλεγμα προστατεύοντας έτσι τον ιστό με όλα τα στοιχεία που τον προσδιορίζουν.
ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΤΙΣΜΑΤΟΣ
Το πρώτο κτήριο που είναι χαρακτηρισμένο διατηρητέο, ορίζεται από δυο τμήματα που εντάσσονται σε έναν ενιαίο όγκο και παλαιότερα αποτελούσαν μια λειτουργική ενότητα. Σήμερα αποτελεί δυο διαφορετικές ιδιοκτησίες που θα ενοποιηθούν λειτουργικά. Στο εμπρός και επί της οδού Βιβιλάκη τμήμα σώζεται το κέλυφος το οποίο σήμερα είναι ασκεπές. Διακρίνονται οι εσωτερικές στάθμες και η θέση του δώματος που ήταν κατασκευασμένο από οπλισμένο σκυρόδεμα και που ως παρέμβαση αφορά στην περίοδο από τα τέλη του 19ου αιώνα έως και το 1920-30 οπότε τα κτήρια αναβαθμίστηκαν και ανακατασκευαστήκαν τμήματα τους, αλλά έγιναν και προσθήκες προκειμένου να υποδεχτούν τα νέα μηχανήματα επεξεργασίας του δέρματος. Σε αυτήν την περίοδο χρησιμοποιείται η σύμμικτη κατασκευή με λιθοδομή και οπλισμένο σκυρόδεμα μια πρακτική που δίνει την δυνατότητα μεγαλύτερων ανοιγμάτων στο κέλυφος, βελτιώνει την λειτουργικότητα των κτηρίων και προσδίδει τον γνώριμο χαρακτήρα της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής στην όψη τους.
Στο πίσω τμήμα, που έχει και τον μεγαλύτερο όγκο, είναι διακριτή η πρώτη φάση ανακατασκευής του κελύφους αλλά και οι μετά τον πόλεμο μετατροπές και παρεμβάσεις κυρίως με οπλισμένο σκυρόδεμα, που έγιναν για να υποστηρίξουν την δεύτερη μεγάλη μηχανολογική αναβάθμιση των κτηρίων. Αυτές οι τελευταίες έχουν επιφέρει έντονες μορφολογικές αλλοιώσεις στο εσωτερικό του κελύφους. Το παρακείμενο ανατολικά κτίσμα χρησιμοποιείται σήμερα ως αποθήκη και η κεραμοσκεπή έχει αντικατασταθεί από μια επιστέγαση με λαμαρίνες.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Στη μελέτη προτείνεται η αποκατάσταση των κελυφών με την επιστέγαση τους και την απομάκρυνση των πιο πρόσφατων παρεμβάσεων από οπλισμένο σκυρόδεμα, που έχουν επιφέρει και τις πιο έντονες εσωτερικά αλλοιώσεις. Αναδεικνύεται η σύμμικτη κατασκευή με την αποκατάσταση της λιθοδομής και των στοιχείων από σκυρόδεμα που είναι οργανικά ενταγμένα σε αυτήν, αποδίδοντας έτσι την υφή και τον αρχιτεκτονικό χαρακτήρα τους. Προτείνεται επίσης η διάνοιξη ενός φεγγίτη στα ίχνη που διακρίνονται στο εσωτερικό του κελύφους, στην βόρεια όψη του. Εσωτερικά, διατηρούνται οι υφιστάμενες στάθμες και η τυπολογία διαμορφώνεται ώστε να εξυπηρετήσει την νέα χρήση ως ξενοδοχείο. Η παρέμβαση αυτή στο εσωτερικό, είναι διακριτή σε σχέση με το υφιστάμενο κέλυφος και τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι κυρίως μέταλλο, ξύλο και γυαλί που είναι αρχιτεκτονικά συμβατά με τα υφιστάμενα κελύφη. Τα κουφώματα είναι μεταλλικά και η άρθρωση τους ακολουθει αυτήν των υφιστάμενων, με τον βιομηχανικό χαρακτήρα, όπου αυτά σώζονται. Μέρος επίσης των μηχανημάτων που υπάρχουν στο κτήριο, θα εκτεθούν στο παρακείμενο ανατολικά κτήριο ενώ τα μεγαλύτερα από αυτά, θα εκτεθούν στον κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο του κτηρίου 3 στην οδό Λάκκων 34.
